و بهانه های نوشتنم بسیار زیاد
تو
او
ما
شما
من
تنها بهانه ی نوشتنم امروز دل کوچکم شده است
از او برای او می نویسم
و هر چه درون او موج می زند
برای دلی می نویسم که
باران را تمنا می کند
نه از آسمان
بلکه از ابرسیاهی که چشمانی به روشنی برق ستارگان شب های نورانی برای او رقم زده
دلی که نشاط را تمنا می کند
نه از رقص شاخه های درختان جنگل سبز
بلکه از رقص انگشتان کوچک و نحیفش به هنگام نوشتن زیباترین احساسش بر روی صفحه ی سفید کاغذ
دلی که سرسبزی را تمنا می کند
نه از تپه های اندود شده به چمنزار های زیبا و سرسبز
بلکه از تپش قلب کوچک اما به وسعت دریاها که سرسبزی او سرخی خون درون رگهای اوست
برای دلی می نویسم که معدود نیمکت هایی برای نشستن درون خود به جا دارد
نیمکت هایی که هر کدام اسم خاصی دارند
به نام تو
به نام او
